بیزینس‌من‌های ایرانی با مشکلات عدیده‌ای مواجه هستند. آن‌ها نمی‌توانند به‌سادگی تولیدات خود را به بازارهای خارجی بفرستند و از سوی دیگر دلشان از بازار داخلی قرص نیست.
یک راه‌حل ساختن برندهایی است که اسم‌هایی خارجی دارند. برخی از کارآفرینان شرکتی را در ایتالیا ثبت می‌کنند و درست شبیه به کار ام‌جی و دی‌دبلیو، در چین ثبت سفارش می‌کنند.
بعد از مدتی افشا شدن مبدا برند و ایرانی بودن مالکیت آن اوضاع فروش را به‌هم می‌ریزد و صاحب برند یا مجبور به تاسیس شرکتی جدید می‌شود یا به واردات برندی خارجی می‌پردازد.
در این بین، برندهایی که از ابتدا صادقانه خود را ایرانی معرفی کرده بودند، در انتها موفق‌تر می‌شوند. چون رازی برای افشا شدن و چیزی برای باختن ندارند.

برو بگو دوست منی

داچیا یکی از برندهای ارزان و باکیفیت خودرو است که در اروپای شرقی طرفداران زیادی دارد و برخی آن را تویوتای اروپای شرقی می‌دانند. لوگان، ساندرو و داستر محصولات ارزان و خوش‌نام این شرکت هستند.
اسامی برایتان آشنا بود، نه؟ داچیا بجای آن‌که برای جا انداختن نام برند خود در ایران هزینه کند، ترجیح داد به نوستالژی رنو ۵ و ۲۱ لینک شود و با نشان شریک فرانسوی خود وارد کشور ما شود.
این کار (Rebadging) در بین شرکت‌های دیگر هم مرسوم است. تویوتا و سایون نشان‌های تجاری‌ای هستند که در کشورهای مختلف ممکن است روی خودروهای مشابه قرار بگیرند. در فرانسه می‌توانید دو خودروی کاملا مشابه پژو ۱۰۷ و سیتروئن C1 را کنار هم ببینید.

خرید از روی برند

ما فرصت نداریم برای خرید کفش تحقیقاتی گسترده کنیم و با توجه به بودجه خود، بهترین گزینه ممکن را بیابیم. برای همین است که به برندها متوسل می‌شویم. مثلا اگر بخواهید کفش سالومون بخرید، ممکن است سراغ گزینه‌های گور-تکس Gore-Tex بروید بدون آن‌که دقیقا معنی این نشان تجاری را بدانید.
اپل با صفحه‌نمایش رتینا، جی‌فورس با کارت‌گرافیک‌های پاسکال و تویوتا با جعبه‌دنده دستیِ هوشمند می‌کوشند که انتخاب را برای ما ساده‌تر کنند.
به فرایند خرید ماشین دقت کنید. اول به برند تویوتا فکر می‌کنم. بعد به مدل کرولا، که خودش یک برند است. حالا باید یکی از چهار نام تجاری لایو (زنده)، اکتیو (فعال)، ادونس (پیشرفته) و لونج (راحت) یکی را انتخاب کنم. شاید مدل لونج از همه بهتر باشد. نمی‌دانم، دست‌کم اسمش قشنگ‌تر است!
موضوع وقتی پیچیده می‌شود که با پرداخت پول، برندی معتبر (مثل رنو، رولزرویس و تویوتا) روی محصولی می‌نشیند که با کالایی که ما به آن اعتماد کرده‌ایم فرق دارد. آیا نوشتن کلمه تویوتا روی پژو، آن را به ماشین بهتری تبدیل می‌کند؟ آیا هر کفشی با نشان تجاری آدیداس، خوب است؟

بحران برند در قرن ۲۱

فناوری ارتباطات این روزها پیشرفت زیادی کرده است. امروز مردم به‌سادگی متوجه می‌شوند که پروتون اسپیرا همان میتسوبیشی لنسر است و دلایل ریبج شدن این خود را با یک جستجو پیدا می‌کنند.
حالا به‌سختی می‌شود راز برندها را از چشم خبرنگاران و مشتری‌ها پنهان کرد. شاید مردم بتوانند از تولیدکننده چینی‌ای که ساعت‌های DW را تولید می‌کند، با یک‌دهم قیمت همان ساعت را بدون نشان تجاری و با یک‌دهم قیمت بخرد. آیا داشتن این نشان تجاری روی ساعت، ۷۰ دلار می‌ارزد؟
بازار هدف برندهای ارزان‌قیمت، طبقه‌ای از مردم است که می‌خواهند احساس لوکس بودن را تجربه کنند و برای آن‌ها برند بیشتر از کیفیت و کارایی اهمیت دارد. یک ساعت با همان کیفیت، بدون نام و نشان تجاری چندان به درد آن‌ها نمی‌خورد.
شرکت‌ها عطش برند را دریافته‌اند. عینک و ساعت با برند رسمی فراری برای کسانی تولید می‌شوند که پول خرید فراری ندارند. این شرکت ایتالیایی همان کیفیت ماشین‌هایش را با همان متریال و استایل در ساعت‌هایش پیاده نکرده است. این‌طور نیست که ساعت فراری تداعی‌گر نشان‌دهنده سرعت در ماشین‌های اسپرتش باشد. نه. فقط یک نام و یک لوگو روی یک ساعت معمولی و البته زشت!